Władze polskie uznały tym samym, że ochrona i promocja tych języków stanowi ważny wkład w budowę Europy opartej na zasadach demokracji i różnorodności kulturowej w ramach suwerenności narodowej oraz integralności terytorialnej.

Karta, obok Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych ONZ, Konwencji ramowej o ochronie mniejszości narodowych oraz Europejskiej konwencji praw człowieka, stanowi, że prawo do używania języków regionalnych, mniejszościowych oraz tzw. języków nieterytorialnych w życiu prywatnym i publicznym jest niezbywalnym prawem każdego człowieka.

Podpisanie karty oznacza, że polityka, ustawodawstwo i praktyka państwa sygnatariusza mają opierać się między innymi na:

• Uznaniu języków mniejszościowych i regionalnych za bogactwo kulturowe.
• Podejmowaniu realnych działań promujących języki mniejszościowe i regionalne.
• Zachęcaniu do używania i ułatwianiu używania tychże języków w mowie i piśmie, w życiu publicznym oraz prywatnym.
• Promowaniu badań i studiów nad językami regionalnymi i mniejszościowymi.
• Zapewnieniu osobom, które żyją na obszarze, gdzie używa się tych języków, edukacji, jeśli wyrażą taką chęć.
• Promowaniu wzajemnego zrozumienia między grupami językowym, w tym także obopólnego szacunku i tolerancji.