Kultura Głuchych to również prawo ukierunkowane na uznanie Głuchych jako mniejszości językowo-kulturowe, narodowych języków migowych jako naturalnych języków stojących na równi z językami dźwiękowymi czy edukacji dwujęzycznej głuchych dzieci z językiem migowym jako przedmiotem nauczania, a językiem narodowym osób słyszących jako językiem obcym.

W wielu krajach różne akty prawne regulują te kwestie m.in. konstytucje, umowy międzynarodowe, ustawy i rozporządzenia. A jak jest w Polsce?

Głusi nie posiadają statusu mniejszości językowej. Polski język migowy jest uznany jako język naturalny społeczności Głuchych w Polsce na mocy Ustawy o języku migowy i innych środkach komunikowania się z 2011 roku.

W szkołach dla dzieci i młodzieży niesłyszącej nie obowiązuje dwujęzyczny model nauczania, nie ma obowiązku wobec nauczycieli, aby znali biegle polski język migowy. Język polski nie jest nauczany jako język obcy, który ze względu na swoją foniczną budowę zawsze takim będzie, szczególnie dla tych niesłyszących, którzy wychowali się w rodzinach pokoleniowo głuchych.

Niedostosowany do potrzeb system edukacji przekłada się na wąski rynek pracy. Służba zdrowia jest niedostępna komunikacyjnie – brakuje specjalistów ze znajomością polskiego języka migowego, szczególnie w zakresie zdrowia psychicznego. Brak państwowej certyfikacji tłumaczy polskiego języka migowego przekłada się na losową – w zależności na jakiego tłumacza wypadnie – jakość wykonywanych przez nich usług, a te niosą za sobą realne konsekwencje w salach sądowych, urzędowych, medycznych czy bankowych dla mniejszości językowej Głuchych, czyli mnie więcej 50 000 osób w Polsce.

To tylko czubek góry lodowej, dlatego gdy ponownie spotkacie migających, proszę postarajcie się spojrzeć na nich przez pryzmat możliwości, ich osiągnięć językowych i kulturowych oraz barier komunikacyjnych, z którymi na co dzień muszą się zmagać, a które najczęściej tworzymy im my – słyszący.