Miganie to chwilowa reprezentacja naturalnego języka głuchych Polaków, który drogę ewolucji rozpoczął z chwilą założenia pierwszej szkoły dla dzieci niesłyszących – Instytutu Głuchoniemych w Warszawie w 1817 roku.

Instytucja ta, założona przez ks. Jakuba Falkowskiego, odegrała kluczową rolę nie tylko w edukacji, ale i w tworzeniu przestrzeni sprzyjającej rozwojowi języka migowego.

Instytut był jednym z pierwszych tego typu ośrodków w Europie Środkowo-Wschodniej, a jego działalność miała ogromny wpływ na kształtowanie się tożsamości i kultury Głuchych w Polsce.

Dzięki regularnym kontaktom uczniów, wspólnemu życiu i nauce w jednym miejscu, zaczął wyłaniać się system znaków, który z czasem przekształcił się w pełnoprawny język.

Instytut stał się miejscem, do którego zjeżdżali głusi uczniowie z różnych regionów Polski. Tworzyła się społeczność, która potrzebowała języka, aby zaspokoić potrzeby komunikacyjne, poznawcze, emocjonalne i społeczne. Języka, który po niemalże dwustu latach został uznany na mocy Ustawy o języku migowym i innych środkach komunikowania się jako naturalny języka społeczności Głuchych w Polsce.