Pomimo że osoby identyfikujące się z rdzennymi mniejszymi społecznościami językowymi stanowią, według wyników spisów powszechnych w XXI wieku, mniej niż 3% populacji, a język polski zdecydowanie dominuje (używa go ponad 98% obywateli), wciąż można zauważyć wieloetniczny i wielojęzyczny charakter naszego kraju.

Zgodnie z ratyfikowaną w 2008 roku Europejską kartą języków regionalnych lub mniejszościowych Rzeczpospolita Polska oświadczyła, że za języki regionalne lub mniejszościowe uznaje:

• białoruski,
• czeski,
• hebrajski,
• jidysz,
• karaimski,
• kaszubski,
• litewski,
• łemkowski,
• niemiecki,
• ormiański,
• romski,
• rosyjski,
• słowacki,
• tatarski,
• ukraiński.

Do ustawowego uznania dążą również społeczności posługujące się językami śląskim i wilamowskim. Inne języki, takie jak podlaski czy mazurski, nie mają obecnie żadnego statusu prawnego.

Ani język polski, ani inne (uznane i nieuznane) języki mniejszościowe lub regionalne nie są bytami jednorodnymi – trudno nakreślić ich ostre granice językowe, przenikają się one nawzajem i wpływają na siebie. Niektóre społeczności uważają, że ich język jest jedynie odmianą językową, związaną bliżej lub dalej z językiem uznawanym za standardowy, i nazywają go dialektem (np. Kurpie) lub gwarą (np. Kociewiacy, Podhalanie).

W Rzeczypospolitej Polskiej używany jest również rodzimy język licznej społeczności Głuchych: polski język migowy. Rośnie także liczba języków, którymi posługują się osiedlający się tutaj przybysze z zagranicy. Polityka językowa Rzeczypospolitej, rozwijając mechanizmy integracji nowoczesnego społeczeństwa, powinna uwzględniać również ten zasób kulturowy.